Prekursor polskiej szkoły prawa kanonicznego

Kapłan archidiecezji katowickiej, prawnik kanonista i prekursor tak zwanej polskiej szkoły prawa kanonicznego. Wniósł znaczący wkład w rozwój teologii i teorii prawa kanonicznego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1954 roku. Angażowany od początku w trudne przedsięwzięcia, znalazł się jako prezbiter wśród księży kontaktujących się z biskupami przebywającymi na wygnaniu z diecezji.

W latach 1978–1981 pełnił funkcję prorektora, a następnie rektora Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, kierował więc uczelnią w najtrudniejszych latach stanu wojennego. Od 1957 roku pełnił urząd sędziego, a następnie oficjała Sądu Biskupiego diecezji katowickiej. Robił to w imię zasady poszanowania podmiotowości wszystkich, którzy z posługi sędziego kościelnego korzystają. W jednym ze swoich wykładów stwierdził: „My, sądownicy kościelni, tu, dziś, między sobą prezentujemy się dobrze, dostojnie, szacowne grono ludzi oddanych pracy wykonywanej nie w świetle reflektorów ani przed kamerami, ale w świadomości służby dla dobra dusz i dla Kościoła. Mamy kontakt z imponującym dorobkiem kanonistyki, po części zresztą jest to nasz wkład”.

Jako uczony i rektor rozwijał współpracę z zagranicznymi ośrodkami naukowymi. Był konsultorem watykańskiej Kongregacji ds. Duchowieństwa, członkiem Kościelnej Komisji Konkordatowej, Konsultorem Rady Prawnej KEP, członkiem Prezydium Komitetu Nauk Prawnych PAN, ekspertem komisji sejmowych, w tym komisji konstytucyjnej i komisji ds. ratyfikacji konkordatu. Wielokrotnie nagradzany przez zarówno władze państwowe, jak i kościelne – w 2000 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2007 roku zdobył Złotą Wagę przyznawaną przez Naczelną Radę Adwokacką. W 2004 roku otrzymał godność protonotariusza apostolskiego supra numerum, a w 2005 roku nagrodę Lux ex Silesia. Był także Honorowym Obywatelem Tarnowskich Gór. Zmarł 11 grudnia 2010 roku w Katowicach i tam został pochowany.