Wikariusz generalny z Cieszyna

Ks. infułat Wilhelm Kasperlik w ciągu blisko 60 lat swojej kapłańskiej posługi ponad połowę tego czasu był sumiennym kapłanem diecezji katowickiej, ale niewątpliwie na pierwszym planie jego pasterzowania wysuwała się jego troska o Śląsk Cieszyński.

Do tej odpowiedzialności wzywała go najpierw powinność związana z funkcją kanclerza generalnego wikariatu diecezji wrocławskiej dla austriackiej części Śląska Cieszyńskiego. Wikariat ten istniał od 1770 r. i za pośrednictwem cieszyńskich generalnych wikariuszy i kanclerzy, powoływanych przez biskupów wrocławskich, na tym terenie, oddzielonym granicami państwowymi od Wrocławia, sprawowana była władza biskupia. Taki stan obowiązywał do 1920 r., kiedy po politycznych decyzjach Śląsk Cieszyński został podzielony na część polską i czechosłowacką, a pod nadzorem generalnego wikariatu pozostały jedynie polskie parafie. W grudniu 1925 r. generalny wikariat przestał istnieć, a parafie z polskiej części Śląska Cieszyńskiego zostały przyłączone do nowej diecezji katowickiej. Swoją posługę zakończyli wówczas ostatni biskupi wikariusz generalny ks. Jerzy Kolek, a także ostatni kanclerz – ks. Wilhelm Kasperlik (1873–1958), który swoje obowiązki pełnił od 1921 r., wspierając sędziwego już ks. Kolka. Ks. Kasperlik nie przewidywał wówczas, iż polityczne zmiany sprawią, że w rzeczywistości to jemu przypadnie tytuł ostatniego generalnego wikariusza dla Śląska Cieszyńskiego.

Z urodzenia mieszkaniec Zarzecza, duszpasterzował w parafiach w Skoczowie, Boguminie, Cieszynie, a także w Dziedzicach, gdzie był proboszczem przez 15 lat. W 1926 r. rozpoczął pracę w Katowicach jako konsultor diecezjalny, oficjał Sądu Biskupiego, a potem także jako wikariusz generalny i krótko po śmierci biskupa Arkadiusza Lisieckiego w 1930 r. – jako wikariusz kapitulny. W kolejnych latach pełnił szereg innych diecezjalnych funkcji, a w listopadzie 1938 r., po wkroczeniu polskich wojsk na Zaolzie, został mianowany wikariuszem generalnym dla zaolziańskiej części Śląska Cieszyńskiego oraz dekanatów: bielskiego, cieszyńskiego, skoczowskiego i strumieńskiego. Pod jego duszpasterską opieką znalazły się więc w większości parafie podlegające dawnemu generalnemu wikariatowi po 1770 r. Te obowiązki pełnił do stycznia 1940 r. W latach 1945–1950 był wikariuszem generalnym dla Śląska Cieszyńskiego.

Aby być bliżej wiernych i księży z tego terenu, zamieszkał u sióstr elżbietanek w Cieszynie i tu pozostał już do końca swego życia, również jako kapelan klasztornej wspólnoty sióstr. Zasłynął swoją gorliwością i skromnością. Spoczął na cmentarzu w Cieszynie, wśród mieszkańców tego regionu, z którym najmocniej związał swoją kapłańską posługę.